Wie kent het niet: het verschijnsel dat je soms iets kookt dat zó goed lukt en zó lekker is dat je het onmiddellijk in je repertoire opneemt en dat je het bij de eerste de beste gelegenheid je gasten voorschotelt. Alleen dan is het opeens niet meer zo subliem. Waar is de magie van de vorige keer gebleven? Zelfs met ‘gouwe ouwe’-recepten gebeurt het. Als het waanzinnig goed uitpakt is dat altijd voor je dagelijkse huisgenoten, op een dinsdagavond die er niet toe doet, of als je alleen voor jezelf kookt. Hoe komt dat toch en waarom ben jij de enige die dat vindt? Gasten en huisgenoten zitten toch wel te smullen, alleen jij bent teleurgesteld. Ik heb inmiddels afgeleerd om het er over te hebben, want dat levert toch geen bruikbare informatie op: ‘Hoe kom je d’r bij? Het is heerlijk!’, roept iedereen altijd. Ja, hoe kom ik er bij, goeie vraag. Als je kookt voor gasten doe je extra je best, dus je verwachtingen zijn te hoog gespannen? Verse ingrediënten leveren nou eenmaal iedere keer een ander resultaat op? Je herinnering aan de magic van de vorige keer (toen je het op een doordeweekse dag voor jezelf maakte) is te gekleurd? Dit is nou eenmaal het verschil tussen de professionele kok en de amateur? Wie het weet mag het zeggen. Soms, héél soms, wordt het precies zoals je het had bedacht. Heel soms.
